2009 yılının yazında askere gitmiştim. Acemi birliğim tevafuk ki öğretmenlik yaptığım Kütahya’da idi. Ondan sonra Bandırma hava üssüne gittim. Gün geldi görev için yakınlarda bulunan bir ilkokulun yakınlarına gitmem gerekti. Görev bittikten sonra bizi bölüğe götürecek vasıtayı beklemeye başladım. Beklerken gözüm sürekli okuldaydı. İç çekerek okulu, öğrencileri izliyor; onların cıvıldayan seslerini dinliyordum. Kendi okulum, öğrencilerim gelmişti gözümün önüne. Onlardan ayrı oluşun acısı yüreğimi yakıyor; boğazımda düğümlenmiş bir şeyler hissediyordum. Ağlamamaya çalışıyordum. Derken bir şiir yazmak geldi içimden ve yüreğim kaleme döküldü…
ÖĞRENCİLERİME
Ne zaman bir okul görsem
Öğrencilerim gelir aklıma…
Canlarım…
Parıldayan gözlerle bana bakan
Gülen yüzleri hatırlarım…
Kucaklamak isteyip hemen
Ellerimi boşluğa açarım…
Ve birden bir koku…
Evet, gül kokusuna karışmış kitap defter kokusu…
Buğulu gözlerle çekerken burnumu
Dayanamaz, ağlarım…
Ne zaman bir okul görsem
Öğrencilerim gelir aklıma…
Çocuklarım…
O masum gülüşleri ile
Havaya kalkan ellerini hatırlarım.
Ve bu eller çoğalmaya başlayınca
Neşelenir, gururlanırım…
Gelecek adına umutlanırım…
Sonra, konuşmak gelse de içimden,
Susarım…
Çünkü söz sizin yavrularım…
Ne zaman bir okul görsem
Öğrencilerim gelir aklıma…
Evlatlarım…
Kuş cıvıltısından daha güzel olan
O seslerini hatırlarım.
“Hocam” deyişleri çınlarken kulaklarımda
Sevinçle yerden kesilir ayaklarım.
Günüm gecem onlar olmuşken,
Teneffüsü de onlarla yaşar;
Yavrularımla top oynar, ip atlarım…
Ve zil sesini duyunca;
Tutarım ellerinden, sınıfa koşarım…
Ne zaman bir okul görsem
Öğrencilerim gelir aklıma…
Zeyneplerim, Ahmetlerim, Mervelerim, Mehmetlerim…
Kısacası benim herşeylerim…
Bakmayın tutup öpesim gelse de sizleri
Bazen bağırırım, kızarım.
Fakat siz bana kızmayın çocuklarım.
Çünkü biliyorsunuz ki;
İyi, güzel, doğru ne varsa
Hepsi sizin için;
Her şey iyiliğiniz için yavrularım..
Derken,
Hayallere dalıp giderken,
Tutamam kendimi ağlarım…
Güllerim!
Söyleyin ben sizsiz neylerim?
Bekir Salih KORKMAZ
